Als kind wou ik de wereld redden. Ik knutselde gadgets in elkaar die ik voor het goede doel verkocht. Ik was lid van allerhande natuurverenigingen en las tijdschriften die gingen over prachtige bedreigde diersoorten. De klap was hard toen ik mij realiseerde dat geen van mijn plannen om de wereld te redden, toereikend genoeg was. Ik werd er zo moedeloos van dat ik al mijn lidmaatschappen opzegde en verslaafd werd aan hamburgers.

Want het ergste wat je kan doen, is niets.

Ettelijke Big Mac’s later hervond ik moed. Bewust (lokaal) consumeren en minderen, positieve initiatieven mee ondersteunen, meewerken aan lokale initiatieven voor meer groen en schone stukjes erfgoed … Meer en meer initiatieven tonen aan dat het bewustzijn rond milieu en klimaat groeit. En dat stemt hoopvol. Want het ergste wat je kan doen, is niets.